وزیكول های خارج سلولی و سلول های خواستگاه آنان:
رویکردی نوین در درمان بیماری های خودایمنی
به گزارش مطب نما، تعدادی از پژوهشگران داخلی و خارجی در یک مقاله مروری، دورنمایی کلی از مزایا و معایب سلول درمانی و درمان های مبتنی بر وزیکول های خارج سلولی را مرود بررسی قرار دادند.
به گزارش مطب نما به نقل از ایسنا، رویکردهای مرسوم برای درمان بیماری های خودایمنی، سرکوب سیستم ایمنی به وسیله داروهایی ضد التهابی استروئیدی و غیر استروئیدی، فاقد کارایی درمانی لازم است. بعلاوه این رژیم های درمانی با مشکلات قابل توجهی هم همراه می باشد.
به نظر می رسد طراحی نگاههای درمانی بر پایه سلول های بنیادی، سلول های ایمنی و وزیکول های خارج سلولی آنان می تواند مسیر امیدوار کننده ای برای کنترل بیماری های خودایمنی ایجاد نماید. سلول های بنیادی مزانشیمی، سلول های دندریتیک و لنفوسیت های تی تنظیم کننده، مهم ترین سلول هایی هستند که برای بازیابی شرایط تحمل پذیری سیستم ایمنی استفاده می شوند.
سلول های بنیادی مزانشیمی به علت خصوصیات ویژه و گفتگوی متقابل با سلول های مختلف سیستم ایمنی نقش موثرتری در این خصوص ایفا می کنند. با وجود نگرانی های موجود در مورد استفاده از سلول ها، درمان های نوین بدون سلول، مانند استفاده از وزیکول های خارج سلولی، مورد توجه قرار گرفته اند. علاوه بر این، خصوصیات منحصر به فرد وزیکول های خارج سلولی آنان را بعنوان تعدیل کننده های ایمنی هوشمند معرفی کرده؛ جایگزین مناسبی برای سلول درمانی به شمار می روند.
با هدف عرضه دورنمایی کلی از مزایا و معایب سلول درمانی و درمان های مبتنی بر وزیکول های خارج سلولی، دکتر حمیدرضا بیدخوری، دکتر احمدرضا بهرامی، آزاده حقیقی طلب، دکتر فائزه شکری و همکارانشان در دانشگاه فردوسی مشهد، پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، به همراه پژوهشگرانی از ایتالیا و استرالیا به نگارش مقاله ای مروری پرداختند.
همچنین در این مقاله شرح داده می شود که با وجود داده های قابل ملاحظه در مورد این که وزیکول های خارج سلولی تعدیل کننده های قوی سیستم ایمنی در تبعیت از سلول های سازنده خود هستند، هنوز تأیید نشده است که نسبت به سلول های سازنده خود برتری داشته باشند. علاوه بر این، مقاله مذکور به این مساله می پردازد که وزیکول ها خارج سلولی می توانند حامل مقادیر قابل توجهی از ژن های تنظیم کننده ایمنی، آران ای ها (RNA)، لیپیدها، پروتئین ها و همینطور مولکول های اختصاصی سلول یا بافت خواستگاه خود باشند.
این مقاله که در نشریه بین المللی و معتبر Frontiers in Immunology انتشار یافته است، به عرضه دورنمایی از آینده استفاده بالینی از وزیکول های خارج سلولی در بیماران مبتلا به اختلالات خود ایمنی می پردازد.
منبع: matabnama.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب