پیشبینی های تغییرات آب و هوایی ایران تا ۲۰۸۰ در یک مطالعه بین المللی
به گزارش مطب نما نتایج یک مطالعات بین المللی با مشارکت پژوهشگران ایرانی نشان داده است که در سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ بین ۳.۲ تا ۴.۶ افزایش دما خواهیم داشت و با تضعیف بارندگی مواجه هستیم.
به گزارش مطب نما به نقل از ایسنا، دکتر علیرضا واعظی، عضو هیات علمی پژوهشکده علوم زمین در جشنواره آب که امروز به صورت آنلاین برگزار شد، با اشاره به اینکه تحقیقاتی در زمینه تغییر دیرینه اقلیم و همزمان مدل سازی تغییرات عادی اقلیمی اجرایی شد، اظهار داشت: این تحقیق، بخشی از پروژه بین المللی است که گرنت قابل توجهی با همکاری محققانی از دانشگاه سوئد، پژوهشگاه ملی اقیانوس شناسی، دانشگاه تهران و دانشگاه فلوریدا اجرایی شد.
وی اساس این پروژه تحقیقاتی را بازسازی دیرینه اقلیم در منطقه جازموریان و جنوب شرق ایران دانست و اظهار نمود: در نتایجی که در این حوزه استخراج شد، تلاش شد نگاهی به آن اضافه شود که بتوانیم مدل سازی را با مبحث دیرینه اقلیم تلفیق نماییم و این نتایج حاصل تحقیقات با این رویکرد است.
واعظی ضمن اشاره به اهمیت جریان های مانسون (طوفان های موسمی) با اشاره به اینکه زندگی بیشتر از ۲ میلیارد نفر بر کره زمین در رابطه با این جریان ها و شدت و تغییر مسیر آن است، تصریح کرد: ازاین رو نیاز داریم که اجزای تأثیر گذار بر این سامانه و نحوه تغییرات آنرا شناسایی نماییم. هم اکنون مدلهای عمومی جریان های جوی، مشکلات زیادی را در بازسازی و شبیه سازی بخصوص مانسون در بخش های ناحیه ای و کوچک مقیاس دارند که به علت میزان متغیرهای موثر بر عملکرد جریان های مانسون است.
عضو هیات علمی پژوهشکده علوم زمین، افزود: ازاین رو به جهت اینکه این عدم قطعیت ها را در پیشبینی مانسون کاهش دهیم، لازم است اجزای این جریان را شناسایی کنیم؛ ازاین رو بعنوان یک رویکرد نوین در این مطالعه، نسبت به شبیه سازی اقلیم آینده در جنوب شرقی ایران اقدام کردیم.
وی با طرح این سوال که آیا تغییرات دیرینه اقلیمی که در منطقه جنوب شرق ایران رخ داده، در دوره های سرد و گرم و اثرات آن بر روی مانسون با دوره های آتی گردش این جریان ها همسویی دارند یا خیر، پاسخ داد: ما در این حوزه تلاش کردیم پارامترهایی مانند بیشینه و کمینه بارش را با استفاده از نسل پنجم مدلهای گردش عمومی جو بر مبنای دو سناریو مورد بررسی قرار دهیم.
واعظی، جنوب شرق ایران را محل تلاقی سیستم های جوی منطقه جنوب غرب آسیا دانست و افزود: هم اکنون این منطقه از ایران از نوع مدیترانه ای است و در ارتباط با فصول سرد سال می شود؛ ولی بارندگی محدود مانسونی هم در این منطقه وجود دارد.
این محقق افزود: بازه زمانی مدل سازی در این مطالعات را از سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ میلادی در نظر گرفتیم و بر مبنای یکی از سناریوهای این مطالعات پیشبینی می شود که تا انتهای قرن بیست و یکم میزان غلظت گازهای گلخانه ای و گاز CO۲ به ۶۵۰PPm برسد و بر مبنای دومین سناریو این میزان ۱۳۷۰PPm پیشبینی شده است.
وی خاطرنشان کرد: امیدها بر این است که این اتفاق رقم نخورد و جامعه جهانی با اقداماتی که انجام می دهد، ادامه وضعیت موجود را تغییر دهد.
واعظی ضمن اشاره به برداشت دو مغزه از جازموریان و دره جیرفت برای مطالعات دیرینه اقلیم، اظهار داشت: مغزه ۵ متری ما ۲۱ هزار سال قبل و مغزه ۲.۵ متری هم از ۴ هزار سال قبل تا کنون را پوشش داد و بازسازی دیرینه اقلیمی که در منطقه جنوب شرق ایران انجام شده است، بر اساس چند مطالعه شاخص بوده است که یکی از آن مطالعات انجام شده در پژوهشکده علوم زمین بوده است.
این محقق تصریح کرد: نتایج دیرینه اقلیم این مطالعات نشان داد که میزان تابش خورشید در ایران از ۲۱ هزار سال قبل تابحال در حدود ۱۱ هزار سال قبل بیشترین تابش خورشیدی را در منطقه داشته است؛ یعنی چیزی شبیه به فضای گرمایش جهانی.
به قول وی عملکرد گازهای گلخانه ای به صورتی است که مانند پتویی، میزان خروجی گرما از جو زمین را کم می کنند و سبب می شوند که میزان دریافت انرژی در هر متر مربع کره زمین افزایش یابد.
وی اظهار نمود: ازاین رو ما می توانیم اتفاقی که در ۱۱ هزار سال قبل رخ داده است را بعنوان یک شبیه سازی برای این وضعیت (تابش خورشید و گرمایش زمین) در نظر بگیریم.
عضو هیات علمی پژوهشکده علوم زمین افزود: پس از اوج یافتن تابش خورشید در منطقه ایران، یک دوره بسیار مرطوب را در منطقه جازموریان تجربه کردیم که دلیل آن این بوده است که بارندگی ها در منطقه، منشأ جریان مانسونی داشته است.
به قول وی هم اکنون منطقه بارندگی غالب در جنوب شرقی ایران، مدیترانه ای است و بارندگی اندکی را از مانسون تجربه می نماییم، ولی در سناریوی گرمایشی جهانی، در گذشته سامانه مانسون اقیانوس هند تقویت شده و توانسته است مناطقی مانند پلایای جازموریان را به شدت تحت تأثیر قرار دهد و داده های به دست آمده نشان داده است که جازموریان در دوره افزایش تابش خورشید، دریاچه دائمی داشته است و پوشش گیاهی آن هم متفاوت بوده است.
وی افزود: ما انتظار داریم که اگر باردیگر گرمایش جهانی در منطقه ما رخ دهد، سامانه مانسون اقیانوس هند تقویت شود و بارندگی های مانسونی را در جنوب شرق ایران با شدت بیشتری داشته باشیم.
واعظی با تکیه بر این که مدل سازی های انجام شده در این مطالعات، تضعیف بارندگی های مدیترانه ای را در این منطقه به درستی نشان داده اند، اضافه کرد: ولی مدلها حدودا تغییرات خاصی را در بارندگی های مانسونی در دوره ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ میلادی نشان نمی دهند، در حالیکه در گذشته این منطقه، مانسون بسیار در این منطقه موثر بوده است.
وی افزود: علاوه بر آن مدل سازی های ما نشان داده است که در منطقه ما در سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ بین ۳.۲ تا ۴.۶ افزایش دما خواهیم داشت.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب